Wij kunnen ons nog de gouden dagen herinneren van voor Heisenberg, die de mensen liet zien door wat voor muren onze voorbeschikte redeneringen zijn ingesloten. De levens in mijn binnenste vinden dit vermakelijk. Zie je, kennis heeft geen zin zonder doel, maar het doel is datgene wat de inperkende muren opbouwt.

Leto Atreides II, Zijn Stem

A

Alia hervond zichzelf terwijl ze de wachters, die in de hal van de Tempel tegenover haar stonden, streng toesprak. Het waren er negen, allemaal in het stoffige groene uniform van de voorstadsurveillance, en ze stonden nog te hijgen en te zweten van hun inspanningen. Het late middaglicht viel naar binnen door de deur achter hun rug. De hele wijk was schoongeveegd van pelgrims.

'Mijn bevelen betekenen dus niets voor jullie?' vroeg ze bars.

En ze verwonderde zich over haar eigen woede, die ze niet probeerde te beheersen maar gewoon de vrije loop liet. Haar lichaam trilde van allerlei onbeheerste spanningen. Idaho weg... Vrouwe Jessica... geen berichten... alleen maar geruchten dat ze zich op Salusa Secundus bevonden. Waarom had Idaho geen boodschap gestuurd? Wat had hij gedaan? Was hij er eindelijk achter gekomen, van Javid?

Alia droeg het geel van Arrakische rouw, de kleur van de brandende zon uit de Vrijmanse geschiedenis. Over enkele minuten zou ze de tweede en laatste begrafenisoptocht naar de Oude Bres leiden om daar de gedenksteen voor haar overleden neef te voltooien. Het werk zou in A(c)A(c)n nacht afgemaakt worden, een passend eerbewijs voor iemand die was voorbestemd om Vrijmans te leiden.

De priesterwachters leken opstandig onder haar toorn en helemaal niet beschaamd. Zij stonden voor haar op een rij, afgetekend tegen het afnemende licht. De geur van hun zweet was makkelijk te ruiken door de lichte en ondoelmatige stilpakken van de stadsbewoners. Hun leider, een lange blonde Kaza met de bourka-tekens van de Pottelam-familie, gooide zijn stilpakmasker opzij om duidelijker te kunnen spreken. Zijn stem was doorspekt met de trotse buigingen die je kon verwachten van een telg van de familie die eens over Vest Abbir had geheerst.

'We hebben inderdaad geprobeerd hem te grijpen.'

De man was kennelijk verontwaardigd over haar aanval. 'Hij zegt godslasterlijke dingen! Wij kennen uw bevelen, maar we hoorden hem met onze eigen oren!'

'En jullie konden hem niet krijgen,' zei Alia op zachte, beschuldigende toon.

Een van de andere wachters, een kleine jonge vrouw, probeerde de groep te verdedigen. 'Er liepen daar drommen mensen! Ik durf te zweren dat de mensen ons hinderden!'

'We blijven achter hem aan zitten,' zei de Pottelam. 'Het zal ons niet altijd mislukken.'

Alia trok een lelijk gezicht. 'Waarom willen jullie mij niet begrijpen en gehoorzamen?'

A

'Vrouwe, wea'

'Wat zal jij doen, telg van het Pot Lam, als je hem vangt en hij blijkt inderdaad mijn broeder te zijn?'

Kennelijk hoorde hij de speciale nadruk niet waarmee ze zijn naam uitsprak, hoewel hij het zonder enige vooropleiding en het verstand dat daarvoor nodig was nooit tot priesterwachter had kunnen brengen. Wilde hij zich opofferen?

De wachter slikte en zei toen: 'We moeten hem zelf doden, want hij kweekt wanorde.'

De anderen waren daardoor geschokt, maar nog steeds weerspannig. Ze wisten wat ze hadden gehoord.

'Hij roept de stammen op om tegen u in opstand te komen,' zei de Pottelam.

Alia wist nu hoe ze hem moest aanpakken. Ze zei op rustige, zakelijke toon: 'Ik begrijp het. Als je jezelf dan op deze manier moet opofferen door hem openlijk te doden terwijl iedereen ziet wie je bent en wat je doet, dan zal dat wel moeten.'

'Mezelf opofferen...' Hij zweeg en keek naar zijn metgezellen. Als Kaza van zijn groep, hun aangewezen leider, had hij het recht voor hen allen te spreken, maar aan alles was nu duidelijk te zien dat hij wilde dat hij zijn mond had gehouden. De andere wakers keken onrustig. In het vuur van de achtervolging hadden ze Alia's bevelen getrotseerd. Men kon nu alleen maar met spijt terugdenken aan zo'n trotsering van de 'Schoot der Hemelen'. Duidelijk niet op hun gemak maakten de wachters een beetje afstand tussen henzelf en hun Kaza.

'Voor het welzijn van de Kerk, zou onze officiA

'Maar hija'

'Ik heb hem zelf ook gehoord,' zei ze. 'Maar dit is een bijzonder geval.'

'Hij kan Muad'Dib niet zijn, Vrouwe!'

Wat weet jij daarvan! dacht ze. Ze zei: 'We kunnen het risico niet nemen hem openlijk te grijpen en hem kwaad te doen waar anderen het zouden kunnen zien. Als zich een andere gelegenheid voordoet, dan natuurlijk wel.'

'Hij is tegenwoordig altijd door drommen mensen omringd!'

'Dan ben ik bang dat jullie geduld moeten oefenen. Tenzij jullie er natuurlijk op blijven staan mij ongehoorzaam te zijn...' Ze liet de consequenties onuitgesproken, maar heel goed begrepen,

in de lucht hangen. De Pottelam was eerzuchtig en had een schitterende loopbaan voor zich.

'We wilden u niet ongehoorzaam zijn, Vrouwe.' De man had zichzelf weer in de hand. 'We hebben overhaast gehandeld; dat begrijp ik. Vergeef ons, maar hija'

'Niets gebeurd; niets te vergeven,' zei ze, gebruik makend van de gewone Vrijmanse uitdrukking. Het was een van de vele manieren waarmee een stam de vrede in zijn rijen bewaarde, en deze Pottelam was nog genoeg Oud Vrijman om zich dat te herinneren. Zijn familie had een lange traditie van leiderschap. Schuld was de zweep van de Naib, die maar heel schaars gebruikt moest worden. Vrijmans voldeden het best als ze vrij van schuld of haat waren.

Hij bewees dat hij haar oordeel begreep door zijn hoofd te buigen en te zeggen: 'Voor het welzijn van de stam; ik begrijp het.'

'Gaan jullie je opknappen,' zei ze. 'De processie begint over een paar minuten.'

'Ja Vrouwe.' Ze repten zich weg en al hun bewegingen verraadden hun opluchting over het feit dat ze hier zo makkelijk af waren gekomen.

In Alia's hoofd bromde een basstem: 'Achch, dat heb je heel
slim gedaan. Een of twee van hen zijn er nog steeds van overtuigd
dat jij de Prediker dood wilt hebben. Ze zullen een manier vin-
den.'A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A A "

'Hou je kop!' siste ze. 'Hou je kop! Ik had nooit naar je moeten luisteren! Kijk eens wat je hebt aangericht...'

'Jou op weg geholpen naar de onsterfelijkheid,' zei de basstem.

Ze voelde het in haar schedel weerkaatsen als een verre pijn en dacht: Waar kan ik me verstoppen? Ik kan nergens heen!

'Ghanima's mes is scherp,' zei de Baron. 'Onthoud dat.'

Alia knipperde met haar ogen. Ja, dat was iets om te onthouden. Ghanima's mes was scherp. Dat mes zou hen nog uit hun huidige hopeloze situatie kunnen verlossen.